Over mij

Leuk dat je even komt kijken wie ik ben. 😊😊😂

 

Mijn naam is Chris van Zinderen (1981) en mijn verhaal is begonnen in Arnhem. Toen ik geboren werd op deze prachtige mooie planeet.

Ik heb 3 mooie kinderen (2 meiden van 11 en een zoon van 14) waar ik heel trost op ben.

Ik woon sinds mei 2017 in Doesburg en dit bevalt mij super goed. 

 

Nu zou je natuurlijk graag willen weten, hoe ik nu in contact ben gekomen met kunst, Dat ga ik je vertellen.

Ik heb geen opleidingen gevolgd richting kunst. Wel een basiscursus airbrush bij Peter Evers.

 

Alles wat je hier ziet heb ik mezelf geleerd.

 

Mijn weg ernaartoe was geen pretje. 

Dit lachebekkie ben ik :-)

 

Mijn verhaal.

Ik was een heel vrolijk spontaan jochie altijd lachen altijd vrolijk en altijd heel veel liefde om te geven. Ik hielp graag me ouders mee.

 

Mijn vader was emotioneel niet beschikbaar, door zijn pijn, verdriet en wrok wat hij met zich meedroeg kon hij geen liefde tonen, ook omdat hij zelf nooit een voorbeeld heeft gehad, want zijn pa was al met zen 3de overleden. Hij heeft nooit geleerd hoe dat moet en hoe dat te geven. Hierdoor had hij zware narcistische trekken. Uit onmacht sloeg hij mij als mijn moeder niet in de buurt was, kleineerde hij mij altijd en zei dat ik een nietsnut was en ik mocht er niet zijn. Ik mocht mijn emoties niet tonen want dan sloeg hij harder en langer. Als 6-jarig jochie werd ik zonder enige reden, terwijl ik papa meehielp met de afwas en me moeder de honden ging uitlaten, zo ineens bij mijn keel gegrepen opgetild en dichtgeknepen net zolang dat ik vlekken begon te zien en werd mij gezegd: "Als jij tussen je moeder en mij inkomt vermoord ik jou!" Ik zag een en al woede, daarna liet hij me los en gaf me een klap daarna nog een schop door de gang in dat ik ergens bij de wc in de buurt lande ik zeek van angst in mijn broek, en begon te huilen waarop pa weer begon te slaan.

Ik weet nu inmiddels 34 jaar verder, dat hij hier ook niks aan kon doen, zijn pijn en verdriet waren zo groot dat hij alleen maar angst en ellende zag en vooral heel veel pijn ervaarde en dat uiten hij naar ons toe.

 

Mijn moeder had ook een enorm gewelddadige jeugd gehad en daardoor was ook zei emotioneel niet beschikbaar. Zei sloeg mij gelukkig niet, maar probeerde mij wel altijd mee te nemen om leuke dingen doen. Ze durfde helaas niet weg te gaan i.v.m. angst dat hij mij zou vermoorden. Want dat was wat hij tegen haar gezegd had en ook voor haar elke keer als ze ergens tegen in ging zat er een zwaar prijskaartje aan waar ik zelf geen weet van had. Daarbij kwam dat ze me heel beschermend opgroeide en me zo moest gedragen dat er eigenlijk weinig ruimte was om kind te zijn en mezelf te zijn. Waardoor ik me volledig aanpaste aan de wensen van me ouders en dus enorm please gedrag vertoonde en dat probeerde ik op school ook te doen maar hoorde nergens bij en werd gepest.

 

Toch ben ik ze allebei heel erg dankbaar voor alle inzichten die het me nu gebracht heeft en ik vergeef het ze met heel veel liefde en hou ik van ze omdat ze mij een leven gegeven hebben waar ik om had gevraagd voor dat ik geboren werd. Om te ervaren wat narcisme doet met iemand daarnaast ook ervaren wat er gebeurt met een kind die onveilig opgroeit.

Denk aan thema's zoals;

  • Niet gezien en niet gehoord,
  • Niet begrepen kind,
  • Er niet mogen zijn.
  • Onveiligheid
  • Ziekte
  • Alles alleen moeten doen.
  • Altijd op scherp staan.

 

Het was voor mij puur overleven in een onveilig thuissituatie en dacht rust te krijgen toen ik eenmaal uit huis was. "Nee." helaas het hield niet op, wel even maar na half jaar in de schulden komen door domme fouten en tegen beter weten in want werd genoeg gewaarschuwd maar ja, ik zei altijd ach valt wel mee tot dat de rekening binnen kwam. Oeps, Ik was heel naïef en eindelijk vrij!!! Dus ik nam het ervan dat koste mij ook zwaar. Later in mijn relatie was ik nog steeds heel naïef, denkend dat alles als sneeuw voor de zon zou verdwijnen, maar tegendeel was waar.

 

Eerste jaar was nog leuk maar later werd de relatie minder leuk en leek alsof ik vanuit huis weer in exact dezelfde situatie kwam als waarom ik het huis uit gegaan was. En raakte ik mijzelf compleet kwijt en weer voor de 2de keer in burn-out belande. Ondanks de pfeiffer ben ik gewoon doorgegaan met werken dus om de 4 weken ziek thuis met koorts en veel pijn, naar ik moest door ik had immers een gezin om voor te zorgen. Helaas bleef mij ex maar pushen want ze vond mij lui en moest mijn verantwoordelijkheid dragen zei ze. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan. Ik moest vechten om mijn kids in mijn leven te behouden, uit eindelijke is ze gewoon weggegaan met mijn kids zonder adres achter te laten. En ik snapte maar niet waarom ze niet wilde dat ik mijn kinderen bleef zien, 3 keer voor de rechter gesleept en geprobeerd ze in mijn leven te houden. Maar uiteindelijk had ze toch een manier gevonden omdat voor elkaar te krijgen.

Machteloos sta je dan je kan geen kant op, het gevoel hebben met de rug tegen de muur te staan, enige wat je mocht was betalen en vooral mijn kop houden en werken. Dan voel je je echt machteloos Mijn eigen advocaat die niets meer kon doen omdat het buiten haar werk gebied viel. Geen andere advocaat meer die kon helpen want dat kon je niet betalen. Want ik had maar 15 euro in de week om van te leven.

 

Achter af ben ik haar ook heel dankbaar, want het is niet alleen haar schuld dat zei mij zo heeft behandeld. Het was ook mijn co-afhankelijke gedrag, wat haar in de eerste instantie aantrok. Mezelf direct wegcijfer wanneer ik iemand ontmoet en aanpassen aan diegene zijn haar wensen dus wanneer er iets gevraagd werd altijd mee gaan gaf geen mening en ook geen grenzen. Zei het wel, wat ik niet leuk vond, maar werd gewoon niet naar geluisterd, en zonder consequenties hebben grenzen geen betekenis. Dus ik liet haar keer op keer over mijn grenzen heen laten gaan, daar verlies je jezelf compleet mee.

Want dat had ik nergens geleerd niet van mijn ouders, niet op school nergens niet. Het enige wat ik geleerd had van mijn narcistische vader was razendsnel aanpassen aan de mensen rondom mij heen zodat zei mij aardig vonden. En als die gelukkig waren was ik dat ook, want dan was ik "veilig" want hij had mij geleerd dat ik niets waard was dus niemand zou mij als mij kunnen accepteren zoals ik werkelijk ben want mijn vader accepteerde mij ook niet. Ik had dus geleerd als klein kind dat ik niet deug. Dat er iets mis is met mij, dus ik accepteerde mijzelf ook niet meer. Dat was mijn overlevingsstrategie en die zette ik dus ook bij haar in.

Ik moest leren van haar wat grenzen betekenen. Ik moest leren van haar wat ik niet wil in me leven. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Dus mocht je dit lezen meid. Dank je wel voor alles. Ik vergeef het jou.

 

Dit inzicht heeft heel wat jaren geduurd voor ik hier aankwam.

Dan kun je twéé dingen doen!

 

Je kunt je kop laten hangen en niks doen en je leven verwaarlozen en zielig zijn. Drugs en alcohol gaan gebruiken om de pijn te verzachten onder het mom van gezelligheid. Met "vrienden" die in hetzelfde schuitje zitten of die niks begrijpen van de situatie of überhaupt iets voelen en dit gewoon doen voor de lol. Geloof mij. Dit gaat je echt niet verder helpen, de pijn daarna is tien keer erger. Ook dit heb ik geprobeerd, het werkt niet geloof mij!!  A.U.B. ga dat pad NIET op. Je stelt je zelfheling alleen maar verder uit. Door te grijpen naar drank en drugs of sex. Je houdt het alleen maar in stand, je loopt namelijk letterlijk weg van je problemen.  

 

"Bin there done that" Dat pad, die afslag, gaat je echt niet verder helpen!

 

Ik ging bij mezelf te raden is dit wat ik wil? Ging vervolgens naar de pijnlijke stukken en zet mijn schouders eronder, er van uit gaande dat ik mijn zoontje waar ik een hele goede band mee heb weer terug ga zien. Ik ben gaan knokken, vechten om mijn leven weer op orde te krijgen. Helaas ging dat niet zonder slag of stoot. Maar ik ben doorgegaan en mezelf goed onder handen genomen en uiteindelijk won ik wel!! en dan komt er een tijd en maak ik daadwerkelijk iets van mijn leven en komen mijn dromen uit!

Dit kan jij ook!!!

 

Ik ben mijn schouders er onder gaan zetten en begonnen met knokken en geloof me het was heel zwaar... maar waar een wil is, is een weg.

In middels zijn we aanbeland op het moment dat ik in aanraking kwam met kunst.

In 2014 zat ik er helemaal doorheen, ik was op en doodmoe van alle stress, dit was ook de tijd dat mijn kids net uit mijn leven verdwenen. Dat moet ergens in 2015 zijn geweest. Ik had een burn-out en zat thuis en in de schuldsanering (WSNP Wettelijk Schuldsanering Natuurlijk Persoon) en in de ziektewet. Belastingdienst die nog eens een extra rekening stuurde (toeslagen 5500 euro). Of ik dat even terug wilde betalen van 5 jaar. Nieuwe schuld in de WSNP daar gingen ze niet mee akkoord. Wat ik ook nog eens van het vrij te laten bedrag betaald moest worden. Dus Ik moest rond zien te komen van 15 euro in de week. Ik kan je vertellen, dat is echt geen pretje maar ik had geen andere keuze.

 

De tijd brak aan dat ik begon na te denken voor iets creatiefs om te gaan doen, want vroeger op de Basisschool, tekende en schilderde ik ook wel eens wat en had daar best wel schik mee.

Ik ben toen een beetje gaan onderzoeken op YouTube en Facebook en Pinterest en internet. Al snel kwam ik uit bij glas graveren, Simpelweg omdat ik al een Dremel Multitool in huis had. Al snel verdiende ik hier een paar extra centjes mee. Zodat ik in ieder geval mijn dieren te eten kon blijven geven en voor mijzelf boodschappen kon doen. Het was natuurlijk geen vetpot, maar ik had iets te eten. 

 

 

Spraypaint en airbrush

 

Eind 2014 zag ik een filmpje voorbijkomen op facebook over spraypaint art

Het maken van schilderijen met een spuitbus. "Helemaal geweldig", dacht ik, dat kan ik ook wel.

Leuk om in het centrum op straat of zo. Wat centjes bij verdienen net zoals ze in Portugal en andere toeristische plaatsen ook doen. Gezien op YouTube niet daar geweest.

Ik maakte er een start mee en al snel kon ik aardig wat schilderijen maken. Waarvan men zei; "wow je heb talent". Toen had ik nog geen benul van wat dat precies betekende, maar dank je wel lieve mensen.

 

Begin 2015 kwam via een kennis in aanraking met airbrush en ben ik gaan proberen hier iets mee te doen. Dit was toch wel een heel ander niveau en ik ben een paar keer met die kennis mee geweest naar Peter Evers. Die man heeft me echt heel veel geleerd in een paar lesjes. (7) Dus na een paar lessen gevolgd te hebben was ik echt verliefd geworden op de airbrush techniek. Mijn god wat een mogelijkheden heeft deze techniek.

Maar ja wederom zat de financiële problematiek mij flink in de weg. Daardoor kon ik helaas de airbrush cursus niet meer volgen. Thuis toch door blijven gaan met oefenen, want ik wilde mij droom niet opgeven. Maar helaas moest ik een tijdje afstand nemen.

Ouders.

In 2015 oktober was het een hele zware tijd voor mij doordat mijn moeder overleed aan COPD. Mijn stiefvader zat met een gebroken heup thuis die die 2 weken daarvoor gebroken had en met 6 honden hij kon wel wat hulp gebruiken. Hij kon amper lopen, het risico dat één van de honden hem ondersteboven trok was veel te groot. Dus al mijn spullen gepakt en die kant op gegaan.

Ik heb 3 maanden voor hem gezorgd, intussen de kunst niet laten varen uiteraard. Want ik had alles meegenomen en bij hem boven op een van zijn kamers verdergegaan. Maar ja, dat werd toch wel heel lastig, uiteindelijk heb ik Rylenn (zoontje van een vriendin) nog geairbrushed. (Zie foto hier onder) Mijn tweede portret ooit gemaakt, super trots aan pa laten zien. "Hahaha, kijk pa."  " Wow", zei die. "Dat is echt super vet, ga zo door!" Ik heb de tekening wel 3x op nieuw moeten maken voor dat hij er uit zag zoals nu maar uiteindelijk is dit wel het resultaat.

Daarna heeft het kunst maken weer 6 maanden stilgelegen doordat mijn pa in november 2015 opgenomen werd omdat het helemaal niet goed ging. Na onderzoek bleek hij 2 falende nieren te hebben, wat later blaaskanker bleek te zijn.

Helaas hoorde we in begin december het slechte nieuws. Dat ook hij terminaal was ditmaal door bijkomende botkanker. Hij heeft het uit eindelijke tot 12 feb 2016 volgehouden tot hij naar de andere wereld over ging. Ik heb de crematie geregeld en zo snel mogelijk het huis leeggehaald in Drenthe en tussendoor moest ik thuis in Zevenaar nog werken, want er was immers geen rek meer in mijn financiële situatie. Helaas was dat natuurlijk weer voor korte duur, gezien ik nog steeds niet hersteld was van mijn burn-out. Maar moest door, anders dreigde ik alles kwijt te raken en stond ik zelf weer op straat. Dus alles op alles gezet om mijn werk vol te houden, je raad het al. Dat ging dus niet goed, en uiteindelijk kwam ik weer in de ziektewet. Weer een jaar ziek thuis, proberen te herstellen wat erg moeizaam ging. Uiteindelijk heb ik hulp gezocht en kreeg een time-out van 2 weken en pal erna 17 weken Therapie. En bij onderzoek specialist ook nog de diagnose CVS/ME (2017) erbij.

Toch heb ik toen mijn kunst weer opgepakt en werd er langzaam beter in. Maar had er niet zo veel tijd voor i.v.m. mijn therapie en rust momenten omdat ik er soms compleet doorheen zat. Dit was een hele zware tijd voor mij.

Werk en Missie.

Na en paar weken ben ik weer aan het werk gegaan, maar op een of andere manier kon ik het niet volhouden wat ik ook probeerde. Ik vocht me helemaal kapot om mijn werk vol te houden. Als ik thuiskwam ging op de bank liggen en viel direct in slaap. Daarna eten en weer verder slapen om fit genoeg te kunnen zijn voor de volgende werkdag. Meer kon ik er niet meer bij hebben in mijn leven. Geen sociaal contact of wat dan ook. Soms af en toe een Whats Appje, verder was er geen energie. In het weekend lag ik hele dagen en nachten op bed en was zondags weer een beetje mens, echter ik had nergens de kracht voor. Maandags weer aan het werk omdat ik toch mijn rekeningen moest betalen, ik had geen leven.

 

Helaas kwam ik na een tijd weer in de ziektewet met zware ontstekingen in mijn ruggenmerg, pols en enkel, geloof me dat is echt geen pretje! Na een aantal weken weer langzaam aan het werk gegaan, ja wel twéé hele weken vol kunnen houden om er echt alles uit te halen wat ik nog in mij had. Maar helaas daar lag Chris weer plat op bed, ziek thuis dit keer met migraineaanval van 72 uur. Het herstel hiervan duurde drie maanden en ik had ook echt nergens zin in ook niet om mij met mijn kunst bezig te houden... Ik was op... En hoefde ook niet meer terug te komen bij mijn werkgever. Weer naar de dokter, weer naar de specialist. Uhm ja je heb Fybromyalgie. (2018) leuk en wat is dat? Weken delen reuma. "Jaja en hoe kom ik ervan af? Vraag ik.  "Uhm niet" Zegt de arts. " Leer er maar me leven."  Yeah right.

Alsof mijn lichaam tegen mijn zeggen wilde; "nee Chris, Dit werk past niet bij jou, zoek iets wat wel bij je past."  "Hoe dan? Vraag ik mezelf af. "Niks werkt."

Ik vecht al 19 jaar om deze manier, heb 43 banen op mijn cv staan "waarom lukt het niet."  "Ik wil gewoon een baan hebben zodat ik uit de financiële problemen kom en dat is wat ook echt iedereen om je heen van je verwacht inclusief mijzelf!! Ik wilde weer een "normaal" leven opbouwen. Hoe? Niemand kon mij hier antwoord op geven, Het enige wat iedereen zei ga lekker aan het werk, dan lost alles op. Maar hoe dan? Als dat niet werkt en niemand geloofd jou? Toen ben bij mijzelf te raden gegaan. Toen kwam ineens de gedachte in mij op dat ik maar alles om gooien. Ik ga NU luisteren naar mijn lichaam, want dit gaat zo niet langer. Wat ik ook probeer!

Na 43 banen op mijn cv en nog geen enkele baan vol kunnen houden, zakt de moed je toch echt in je schoenen. Geloof me ik was ten einde raad. Ik heb van alles geprobeerd, van zittend werk, afwisselend werk en ook naar zwaar werk, licht werk. Ook banen wat ik echt geweldig vond om te doen en genoeg verdiende.  Maar ja. Zelfs dat ging niet.

Mijn lichaam dacht hier blijkbaar anders over. Nou hoor ik je denken. "Maar je lichaam heeft toch niks te vertellen? Jij bestuurt hem toch?"

Ja dat zou je denken, maar als je dingen doet wat niet past bij wie jij bent. En jij dit niet weet, zuigt dit heel je energie voorraad leeg!!! 

Missie.

Maar waarom gebeurt dit? Omdat ik een missie heb.

Maar als je daar geen weet van hebt. Wordt het een hele uitdaging om erachter te komen wat dan wel past. En zeker als je alles leuk vindt om te doen, snel oppakt en aardig goed in bent.

Door goed te luisteren naar je lichaam, want die geeft het aan.  Ja ik weet het dit is heel lastig vinden, maar diep van binnen weet je dit. Het trekt. 

 

Herken jij jezelf hierin?

 

Kunst.

 

Kunst bleef mij trekken en ik bleef doorgaan. De reacties van mensen van wat ik maakte was echt geweldig. Dat gaf mij enorm veel kracht, hoop en zelfvertrouwen. Ik word er rustig van en blij. Ik kan hier alles in kwijt. Mijn pijn, verdriet en boosheid. Kort om mijn emoties.

 

 

Dus in nov 2019 in bezwaar moeten gaan tegen me ex werkgever die me gewoon beter melde voor eigen werk terwijl ik ook arbeidsongeschikt was voor eigen werk in hetzelfde document. Jaaaa. Zo ver gaan ze. 

Dus weer in de stress dat 6.5 maand duurde voordat er een besluit kwam van UWV. Dit sloopte me finaal.  Weer een flinke tijd geen kunst gemaakt. i.v.m. de zorgen en stress of ik me huis wel kon behouden want ook mijn schuld hulp kon niks meer en moest maar zien te regelen. Dit is waarom ik steeds in de schulden zit. Maar goed kunst ging niet. Met die stress lukte het echt niet.

 

Gelukkig werd het gegrond verklaard.  Ja eindelijk ik werd gehoord, Yes gewonnen wat een opluchting... Ademhalen. Ik kan me huis behouden.

Maar dat was voor zeer korte duur want UWV er pal achter aan met eerstejaars beoordeling ook gewoon beter melden voor eigen werk. Die gast zat me gewoon uit te lachen. Wederom in bezwaar gegaan weer in de stress want bijna me huis kwijt door die geintjes van niet willen luisteren.

Zet een hoop stress in je.

 

Gelukkig ging het nu wat sneller. Dat er na 3 maanden al een besluit van UWV op tafel lag.  Deze werd wederom gegrond verklaart. In dec 2020 gewonnen van UWV en eindelijk werd ik gehoord eindelijk werd hetgeen waar ik mee zit is echt serieus genomen. Na 19 jaar vechten.

Ik hoefde maar 20 uur te gaan werken plaats van 40 eindelijk ademsruimte, Rust. Opgelucht ademhalen, Ruimte, zodat als het niet gaat op de rem kan trappen en rust pakken.  Zonder dat me dat financieel in de problemen brengt.

 

Dat doe ik dus nu ook.

Ik werk nu 3 uurtjes per dag bij de post heerlijk dit gaat goed.  Eerste half jaar zit er al op en tweede half jaar is net bij getekend (juli 2021)

Jeeehh eindelijk hou ik me werk vol. Hoe mooi is dat!!!

 

De druk viel er af en kon nu eindelijk kunst maken omdat ik kunst wil maken in plaats van dat het me in leven houdt. In plaats van dat het moet. Kan ik het weer doen omdat ik ervan hou. Dit bracht me weer helemaal in flow in hier en nu en voor ik het wist was het zo maar ineens 3 uur verder oeps .... Zonder dat ik er last van had,

 

Hoe mooi is dat!!! 

 

Door de tijd thuis en niet stil kunnen zitten en blijven zoeken naar "wat is er nou mis met mij!"   Ben ik in therapie gegaan bij psycholoog (EMDR voor PTSS) En mezelf beter leren kennen, werd onderzocht op ADHD ja ook dat heb ik. Leuk he?  Al die labels. Zegt helemaal niks. 

Daardoor besefte ik dat ik ook hoog gevoelig ben. Waardoor ik snel overprikkeld ben. Gelukkig leer ik hier steeds meer mee te dealen en zie ik het nu steeds meer als een gift in plaats van een vloek. Dankzij mij ADHD Coach.  Gaat dat nu heel goed. En geen druk meer van UWV dat scheelt echt enorm!!

 

Nou zult u vast denken; " Wat heeft dit met kunst te maken?" 

 

Voor mij Alles!!!!

 

In nov 2019 kwam er een goeie vriendin van me langs met het briljant idee, Omdat ik steeds ontstekingen kreeg in me vingers met airbrushen, Waardoor me moed echt in me schoenen zakte en de hoop begon te verliezen, en begon op te geven. 

 

Ze bracht een brander van de action mee. Zo'n soldeerbout om op hout te tekenen

Ze zegt; "probeer dit eens, is een andere vorm van kunst"

 

Houtbranden. ( Pyrography ) Probeer dit is 

"Nou ja" Beetje sceptische. "kan het wellicht proberen. Niet geschoten is altijd mis." zei ik 

Dit bleek een schot in de roos te zijn. Al snel kwam er weer wat meer uit me vingers. Dit keer ging het wel goed omdat het apparaat gewoon kon rusten op het hout. 

Heerlijk. Eindelijk kan weer iets maken. Iets doen wat ik heel graag wil doen!! Ik kreeg weer hoop. En vooral weer plezier in me kunst.

 

Maar merkte al snel dat ik tegen een plafond aan liep van me kunnen. Wilde graag wat dichter op het werk voor betere controle en schaduwen kunnen maken. Meer 3d werken. Dus kocht een brander die regelbaar was in temperatuur en dichter op het werk zat.

Dat is gelukt. Jeeh. 

 

Mijn kunst vloog met sprongen vooruit in kwaliteit. Voor ik het wist kon ik portretten van dieren namaken.  Stond er zelf er zo versteld van. Dat ik er dat mee kon maken. "Wow'   Wat een boost gaf dat aan me zelf vertrouwen!!!

Eindelijk kon ik iets maken zonder dat me lichaam dwarslag en zei "nee Chris. Dit past niet."  Nu kreeg ik er energie van! Wauw. Hoe mooi is dat!!!

Waarom ik dit schrijf is niet om zielig te doen of zielig gevonden te worden. Integendeel, Ik ben niet zielig. Ik ben hier dankbaar voor!!   

Want iedereen heeft zo zijn haar kruisje en de ene nog pittiger als de anderen. Alleen niemand zegt het. Want men vindt het zwak als je je kwetsbaar opstelt en je emoties toont. 

 

Het is helemaal niet zwak. Het maakt je mens!

 

Ik schrijf je dit om je te inspireren.

Te luisteren naar je hart. Naar je gevoel!

 

Zoals kunst mij heeft gered. 

 

Nooit je dromen op te geven!!

En volg altijd je hart.

 

Zoals kunst mij kracht geeft.

Het geeft me rust. 

Energie en brengt me terug in me hart en naar wie ik daadwerkelijk ben. Een ziel, een astraal wezen met een menselijke ervaring. 

Ik ben goed genoeg zoals ik ben.

Weer in verbinding met het universum.

Met god, met source, bron van al het leven of hoe je hem/haar ook noemen wil. Of waar je ook in geloof.

Hier kom je achter als je eenmaal echt vanuit je hart leeft en uit je hoofd. Ja dat kan echt.

Hier ben ik zo dankbaar voor!!!

 

Dat.!!

 

Dat wilde ik met je delen met je. Want wat kunst mij gebracht heeft kan ik met geen pen beschrijven. Kan het alleen maar laten zien vanuit me kunst.  

 

Dit is waar mijn hart ernaartoe trekt.

Het geeft me vrijheid. 

En kijk is wat ik nu allemaal kan maken!!!

 

Mijn Missie:

Ik Chris van Zinderen leef in volste vertrouwen van uit mijn hart in verbinding met de Bron van al wat is.

 

 

  

Wat trekt jou ? 

Wat is jou missie?

Doe jij al wat je echt leuk vind?

Of werk je alleen maar om dat het moet?

 

Ik raad je aan om elke dag s' morgens en s' avonds minimaal 10 min te mediteren. om achter deze antwoorden te komen!!!

 

Dit doe je door je ogen te sluiten en te focussen op je ademhaling 4 sec diep in ademen in je buik en 6 uit te ademen.

Relaxt en niet geforceerd gewoon lekker ontspannen 

het gaat je leven veranderen.

 

Gedachten komen en gaan laat ze er zijn, je hoeft er niks mee te doen alleen observeren dat ze er zijn en laat ze gaan, en re-focus je ademhaling.

ga er niet mee in gevecht dus niet ik mag geen gedachtes hebben is de grootste fout die je kan maken 

want juist hierin zitten boodschappen. gewoon laten zijn maar geen antwoord op geven alleen observeren, zoek maar die stilte op in jezelf daar vind je alle antwoorden,

Alle antwoorden zitten al in jezelf.

 

Als je dit minimaal een maand gedaan heb laat het mij dan weten wat het jou gebracht heeft!!

Ik ben er zeker van dat het veel voor je veranderd. 

Dank je wel voor het lezen. 

 

Wens je veel geluk

 

Chris van Zinderen.